Begin april 2024 werd een (extra) aflevering van het NOS-programma Rondje Binnenhof opgenomen in het centrum van Den Haag. Bijzonder aan deze aflevering, is dat deze nooit werd uitgezonden en helemaal over moest. De reden: een onbedoelde interactie met het jaarlijkse Haagse festival voor experimentele muziek Rewire en het installatie-programma van datzelfde festival, Proximity Music. Om nog steeds onduidelijke redenen wist Skyline Rev deze verloren Rondje Binnenhof-aflevering te bemachtigen. Hieronder volgt een transcriptie.
Xander van der Wulp: ‘Nou, gaan we weer.’
Marleen de Rooy: ‘Mooi weer inderdaad.’
Gerri Eickhof: Ja, maar die pollen mogen wel wat dimmen.
Marleen: Zin in!
Xander: Hoe dan ook: het is lente. En je weet wat ze zeggen: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ook voor de formatie. Heb je ‘m? Hehe, ‘ronde’. Rondje Binnenhof.
Marleen: Maar laten we van dit prachtige weer genieten en wat verder wandelen, ver van alle mist en rook en intriges die rond het Binnenhof hangen. Ook lekker om dit eens ‘s avonds te doen, zo zijn we niet enkel in de ruimte, maar ook in de tijd even ver van alle drukte. De kamerleden en onderhandelaars zijn natuurlijk al een poos aan het dineren of in de betere wijnbar te vinden.
Gerri: Daar klinkt wat interessants in de verte. Zullen we even kijken?
Marleen: Het lijkt wel op onweer?
Xander: De… alle ramen van de Grote Kerk zijn aan het trillen!
Gerri: Zouden dit Pieter Omtzigt’s hersenen zijn die al die cognitieve dissonantie moeten kanaliseren? Hahaha.
Marleen: Ik moét zien wat daarbinnen aan de hand is!
Xander: Nou.. oké. Zonder bandje komen we er dus niet in. Het zou gaan om een optreden van de band… en dat moet ik even twee keer kijken hoe het er staat: Awtekerre of zoiets. Ze zijn Brits. Schijnbaar is er een festival in Den Haag dit weekend en mocht een of andere punkband of zo de kerk slopen. Wel apart!
Gerri: O ja! Ik dacht al zoiets. Vandaag was ik koffie drinken in de Pulchri galerie en er kwam keihard lawaai uit een van de exporuimtes. Toen ik ging kijken, zat er een of andere gast verschrikkelijke geluiden uit een gitaar te persen terwijl er op een gi-gan-tisch scherm een foto van een poepende hond verscheen.
Marleen: Nou nou, zo expliciet hoeft het nu ook weer niet.
Xander: Maar hoe komt het nou dat we nog nooit hiervan gehoord hebben? In elk pand van de stad lijkt wel iets gaande.
Gerri: Ik heb hier een programmaboekje en kijk even in het colofon. Tien-tallen fondsen en sponsoren. Dat Rewire lijkt wel een grote speler te zijn, hoor.
Xander: Terwijl ze niet echt een groot publiek bereiken, want wij hebben er nog nooit van gehoord.
Marleen: Nou, laten we van de nood een deugd maken. De formatiegesprekken én experimentele muziek. Want het blijft wel een experimentje, dit toekomstige kabinet. Daar in de Kloostertuin schijnt iets te zijn.
Xander: Mooi, dit binnenhofje. Héhé.
Gerri: Moet ik daar mijn hoofd in steken? Nou, laten we dan maar proberen.
Marleen: Wij gaan alvast boven even kijken!
Marleen: Oké, ik zie hier een grote plaat met een petroleum-achtige substantie en een soort geluidsinstallatie. Wat maak jij daarvan, Xander?
Xander: Het lijkt een beetje op de Nederlandse financiën, dit hele festival. Altijd maar klagen dat er tekorten zijn, maar dan blijkt toch dat het geld tegen de plinten aanklotst. Misschien moet Omtzigt hier maar even komen kijken voor hij zo zwartgallig doet over de begroting.
Marleen: Wat zouden de formerende partijen hier überhaupt van vinden?
Xander: Daar kan ik me wel iets bij voorstellen: te weinig marktwerking, te elitair, te divers en te randstedelijk. Respectievelijk.
Marleen: Misschien biedt iets van muziek wat extra inspiratie om ons in te beelden hoe het nu verder moet met de kabinetsformatie. We fantaseren er even op los en beelden ons in dat we naar een experimenteel concert gaan met Lientje! Misschien vindt ze randstedelijkheid dan wel meevallen.
[de drie presentatoren ontmoeten elkaar buiten weer]
Gerri: Goed, ik zeg: Mhm, Mhm. Klinkt lekker simpel en straightforward. Sympathieke naam ook. Of is dit een typfout?
Marleen: Oh, hier las ik over, er staat een interview met haar in het programmaboekje en dat leek me wel interessant. Jenny Hfal of zoiets.
Xander: Volgens mij moet je de v als een u uitspreken, zoals in het Latijn. Dat weet ik, want ik heb gymnasium gedaan.
Marleen: Of nee, het is net wél als een v, maar dan zoals met die Britse band van een aantal jaar gelden… hoe heetten ze ook alweer… werden vaak op 3FM gedraaid… Chvrches!
Gerri: Jongens, het is zondag. We moeten even naar het programma van vandaag kijken. De rest is al geweest.
Xander: Waarom zijn we eigenlijk op een zondag aan het filmen? Überhaupt.
Marleen: Oké, dan gaan we voorrrrr… [wijst blind naar blokkenschema] Sunnoo! Met drie haakjes. Ja wellicht spreek je het uit als Sunoo-oo-oo. Nou, het zonnetje schijnt dus dat zal wel een teken zijn.
Xander: Klinkt als die voetballer, Samuel Eto’o, hahaha.
Xander: Geen idee wat het is. Maar wel in het Paard van Troje, daar heb ik wel eens Froukje gezien met mijn kinderen. Heet het nog steeds Paard van Troje, trouwens?
Marleen: Leuk! Ja, fijn dat je tegenwoordig van die hippe Nederlandstalige pop hebt.
Gerri: Het zal me benieuwen of Rewire ook van dat soort muziek heeft. Maar laten we het in de marge van dat concert even hebben over hoe Rutger Bregmans nieuwste werk zich verhoudt tot de huidige standpunten van PVV over Europa.
Xander: Ja, je zou inderdaad kunnen zeggen dat Bregmans gedweep met het Overton-venster nu bewaarheid wordt, zij het in de andere richting. Want zo moet je het zien: de PVV wordt normaal. Bijna een centrumpartij zelfs.
Marleen: En wat doen we met… ja sorry, we moeten even langs met de camera.
[de security van Paard doet bijzonder moeilijk]
Marleen: Wat doen we met de standpunten van de PVV over cultuur dan? Want dat is waar we nu toevallig heel erg in zitten.
Xander: De vraag is misschien wel hoe je cultuur definieert. Bij dit festival krijg ik toch steeds meer de indruk dat het import-cultuur is. Dus een partij als de PVV kan daar sowieso niets mee, maar dat geldt net zo goed voor de andere formatiepartijen. Ook Dylan Yesilgöz ga je niet enthousiast bezig horen over dit soort dingen, en Pieter Omtzigt zou nu al helemaal overprikkeld zijn van al die installaties en dat gepiep en geknor.
Marleen: Yesilgöz zie ik hier nog wel feesten, hahaha!
Gerri: Zou ze wel binnen mogen van deze security als ze haar stem horen?
Marleen: Dat is geen aardige opmerking, Gerri. Dylan kan het ook niet helpen dat ze zo klinkt.
Gerri: Nou laten we dan maar even kijken hoe die zogenaamde import-cultuur klinkt.
[de deuren van Paard 1 gaan open en de presentatoren en crew stappen naar binnen]
[de presentatoren proberen iets naar elkaar te roepen terwijl ze hun oren bedekken. Ze kijken in paniek om zich heen. Even later vluchten ze naar buiten, de cameraman kan amper volgen]
Marleen: Zo, dat viel niet mee. Wat ís dit? Dit is toch geen muziek? Ik ben bijna misselijk.
Xander: Dat is dus een beetje mijn punt. Wat je ook vindt van de PVV, zij merken dat er al jaren een vrij fluïde…
Gerri: Wat zég je?!
Marleen [ziet er wat bleekjes uit]: Was Herman hier maar.
Xander: …een beetje zoals genderfluïditeit dus.
Gerri: Precies, daar gaat het ook vaak over. En de vraag is dus of en hoe de vier partijen het hierover eens zullen worden.
Marleen: Ik kan me wel inbeelden dat ze het snel eens zijn over meer Nederlandse cultuur en meer marktwerking. Zo zie je maar dat er toch nog raakvlakken zijn. Anderzijds zijn er natuurlijk partijen die niets hebben laten doorrekenen, dus zonder die informatie weet je natuurlijk nooit wat wel of niet kan en ben je bij voorbaat niet legitiem bezig. Want zo werkt het.
Xander: De vier partijen hebben grote, schijnbaar onoverbrugbare verschillen, maar óók potentiële gemeenschappelijke vijanden. En ik denk eerlijk gezegd dat ze bij soort festival wel die common ground kunnen vinden.
Marleen: Kijk, beste informateurs, gratis advies van Rondje Binnenhof. Hopelijk kunnen jullie er wat mee!
Gerri: Dan zal een festival als dit geen lang leven beschoren zijn. Tenzij Johan Remkes directeur ervan wordt. En premier.
Xander: Nee, maar moet dat ook? Als je doof wil worden, kan dat toch net zo goed thuis?
Marleen: Nou ja, over smaken…
Xander: Het gaat toch niet over smaak? Het gaat om wat dit land heeft gekozen. En dat is niet dat. Wij zijn journalisten en ons werk is vaststellen.
[Gerri mompelt iets over een hellend vlak]
Xander [gepikeerd]: Wat zei je?
Gerri: Niets.
Xander: Nou, spreek het maar uit. De NOS wordt er al jaren van beschuldigd te links te zijn. Als dit programma nou één ding doet, dan is het die mythe de wereld uit helpen. Maar dan moeten we niet even twee maten en gewichten gebruiken alleen omdat jij een rare vorm van BDSM beoefent met gevaarlijke decibelniveau’s. Je zou bijna denken dat dit Russische inmenging is.
Marleen: Kom nou, doe rustig. Dit blijft Den Haag. We moeten het soms eens zijn het oneens te zijn… en wellicht wat van die common ground waar Xander het over had vinden. Laten we het goede voorbeeld zijn voor de formatie. Kijk, ik zie hier dat Amare ook programma heeft. Zullen we anders daar proberen? Ik vond het best een fijne zaal om er vorig jaar de Mattheus Passie te zien en jij was er toen toch ook met je kinderen, Xander?
Xander: Ja, maar die vonden het veel te saai. Zij kijken liever naar Tiktok’s van Thierry Baudet.
Gerri: Wat heeft dat gebouw ook alweer gekost? 300 miljoen?
Marleen: In elk geval veel meer dan waar de gemeente Den Haag op had gerekend.
Xander: En kijk, ook dat is iets wat je – of je er nu op stemt of niet – de PVV niet kunt verwijten: zij zien dit terecht als verspilling. Want het kan ook met minder toch?
Gerri: Nou, dit is echt een doolhof.
Xander: Ik heb er honger van gekregen, maar hier valt echt niets te eten, jongens.
[de crew wordt een kwartier lang van het kastje naar de muur gestuurd doorheen het hele gebouw, waardoor ze te laat binnenkomen en de show van Oneohtrix Point Never al begonnen is. Ze lopen net binnen als Daniel Lopatin het duo ‘Mutant Standard’ – ‘We’ll take it’ heeft ingezet en daarbij de subs van Amare tot het uiterste drijft]
Xander: NEE, DIT TREK IK NIET NOG EEN KEER.
Marleen: WAT VOOR EEN GEKKE BEELDEN. SPEELT DIE POP NOU ECHT MEE?
Gerri: IK VIND DIT WEL LACHEN!
Xander: DIT IS DUS WAT IK BEDOEL.
Gerri: MAAR HET ZIT HIER TOT DE NOK VOL, XANDER. MET BETALENDE BEZOEKERS.
Xander: EN HOEVEEL ZOUDEN ER NOG ZITTEN ALS DIT ONGESUBSIDIEERD WAS?
Gerri: MIJ KAN HET EERLIJK GEZEGD GEEN REET MEER SCHELEN NA DE 6-0 VAN VANMIDDAG.
Marleen: OH NOU, DAAR HEB JE DIE BASSEN WEER. IK GA OVER M’N NEK!
Xander: IK GRIJP IN. DIT IS GEWOON GEVAARLIJK.
Gerri [tevergeefs]: XANDER, NEE!
[Xander glipt tussen een dranghek tot bij de geluidstafel van Amare en vindt op de tast de hoofdschakelaar. Prompt is de set van Oneohtrix Point Never alleen nog via de monitors te horen]
[Er wordt lange tijd niet gefilmd. In het laatste shot van de nooit uitgezonden aflevering zien we het trio presentatoren op maandag 8 april 2024 in hun vertrouwde omgeving van Het Binnenhof in Den Haag]
Marleen: Zo, dat was me wat zeg.
Xander: Misschien ging ik iets te ver met de geluidstafel, maar goed. Anderzijds moet je soms ook intuïtief handelen.
Gerri: Denk je dat de onderhandelaars momenteel intuïtief bezig zijn?
Marleen: Ik denk dat ze een goed gevoel hebben voor de onderbuik. En dat wij getuige zijn geweest van iets dat volkomen lak heeft aan die onderbuik.
Gerri: Zo zie je maar dat je ook binnen de Randstad twee heel aparte samenlevingen kunt hebben: eentje is internationaal, elitair, wellicht een tikkeltje snobistisch, de andere zweert bij meer vertrouwde dingen.
Xander [gepikeerd]: Wat bedoel je daarmee, Gerri?
Marleen: Kom jongens, het is nu voorbij. We hebben al veel meer tijd dan normaal aan deze aflevering gespendeerd en ondertussen staat de formatie nog geen meter verder. Hoe positief de partijvoorzitters er ook in staan en hoe weinig er ook getweet wordt.
Xander: We moeten inderdaad verder. Er moét een regering komen, het land moet bestuurd worden en er moeten beleidskeuzes gemaakt worden. En daarbij zal niet alles kunnen, want niet alles is ook betaalbaar; er is gewoon weinig geld en onder meer de vergrijzing zal ons ontzettend veel kosten. De conclusie is hoe dan ook: dit land heeft gekozen. De voorzitters moeten ermee aan de slag. Wij ook. De vraag daarbij: gaat een festival als Rewire ermee aan de slag?
Gerri: Nou, ik zag niet per sé heel veel woke dingen hoor.
Xander: Is dat soort muziek nou niet het toonbeeld van woke? Een beetje moeilijk doen om moeilijk te doen? Kunnen we ons dat nog wel permitteren?
Marleen: Ik vind het vooral belangrijk dat de democratie zegeviert. En de rechtsstaat. Als blijkt dat het kabinet ook qua cultuur heel andere dingen moet doen, dan is dat het gevolg van een democratisch besluit en dat doen we in dit land nog steeds met elkaar. En omgekeerd geldt hetzelfde. Uiteindelijk is dát wat bepaalt of zo’n festival kan bestaan of niet. Altijd met respect voor elkaar.
Xander: En respect voor mijn oren!
Gerri: Ik vind de posters van Rewire wel mooi. Als je ernaartoe loopt, lijken ze van kleur te veranderen, kijk.
[Gerri loopt naar een verlepte Rewire-poster op een wildplakbord en verdwijnt uit beeld en wordt moeilijk hoorbaar]
Gerri [vanuit de verte]: Kijk, zie!
Marleen: We moeten gaan, Gerri!