Omdat we er – met knikkende knieën, achthonderd boosters en duizenden strategieën om drank binnen te smokkelen op het terrein – opnieuw bij waren. Omdat we echt geen zin meer hebben in dagje-actje-sterretje-verslagen van festivals. Omdat Primavera deed wat onmogelijk geacht werd: lessen trekken uit de fouten van 2022. Omdat het na 2019 misschien onze beste Primavera-ervaring werd. Omdat met de fiets naar het Parc del Forum gaan een verademing bleek (het Ca-bi-fy-deuntje als een nare droom achterlatend). Omdat er lekker gerockt werd. Omdat Depeche Mode toonde dat de échte headliner gewoon bestaansrecht heeft anno 2023. Omdat een enorme sound bleed vermijden plots wel kon. Omdat The Velvet Underground nog steeds een beetje leeft. Omdat Amenra het Nederlands overleeft. Omdat Primavera om die enkele Momenten draait die je nergens anders vindt.
Fluiten in de herentoiletten na Julia Holter
De titel doet misschien anders vermoeden, maar dit gaat wel degelijk over Muziek met grote ‘M’. Julia Holter, altijd al een favoriet van deze redactie geweest, mocht vrijdag in het Auditorium opwarmen voor Depeche Mode, om het enigszins oneerbiedig te stellen. Maar boy, wat deed ze dat op bijzondere wijze. Met een mix tussen nieuwe songs, verspreid over de set, en Holter-classics als ‘In The Green Wild’ en ‘Feel You’ blies ze iedereen subtiel weg. Na de onvolprezen afsluiter ‘I Shall Love 2’ werd ondergetekende in de herentoiletten getrakteerd op een oorverdovend fluitconcert, maar dan wel eentje met de melodie van het gekende wijsje uit het voornoemde ‘I Shall Love 2’. Ik parafraseer: ‘oe-oe-oe-oe-oeeeh oe-oe-oe’. Mannen met baarden, mannen zonder baarden: even deed het er allemaal niet meer toe.
Laurie Anderson x Catharsis
We hebben al genoeg gezegd en geschreven over Laurie Andersons briljante live-verschijningsvormen, van de goede-kant-van-de-medaille-new-age tot de avant-popdiva van op ‘Bright Red’ en ‘Big Science’. Dit keer was het Auditorium – ja, inderdaad, wéér daar – het oord van kalmte en zelfreflectie. Anderson, ondersteund door een vierkoppige band (die blazers!), vroeg ongeveer halfweg haar begeesterende show op zaterdag aan de welwillende Spanjaarden in het Auditorium om tien seconden lang de ziel uit hun lijf te schreeuwen, uit frustratie over het klimaatbeleid, de oorlog in Oekraïne, persoonlijke problemen of eigenlijk gewoon eender wat. Wat volgde was een oorverdovend kabaal dat zo cathartisch voor velen bleek dat ze ook de tranen de vrije loop lieten. Het duurde enkele minuten voor de echte kalmte terugkeerde. Anderson slaagt er wel meer in om met schijnbaar triviale daden van verbinding onverwachte bruggen te bouwen, maar dit was het soort ontlading dat Primavera 2023 mee vorm gaf. Of zoals (mph) zou zeggen: momentje hoor.
Amenra en Self Esteem: juxtaponeren voor gevorderden
Op papier is het een draak van een combo: de brutale, langgerekte noodkreten van Colin H. Van Eeckhout tegenover de maatschappelijke popaanklacht van Rebecca Lucy Taylor. Plenitude en Dice waren elk op hun manier niet klaar voor deze nachtelijke rendez-vous. Maar wat een bijna onhaalbare sprong leek op de affiche, bleek een broodnodige complementariteit in de praktijk. Laat ons chauvinistisch beginnen met de Belgische kant: Amenra speelde een set voor de eeuwigheid op het beste podium in de nieuwe terreinindeling: Dice. Het loepzuivere geluid, een devoot publiek en een band in bloedvorm deden de rest. Amenra will be Amenra. Self Esteem kwam op het olieplatform Plenitude een gehavend – want met een bandlid minder volgens Taylor – maar heerlijk sardonisch spektakelstuk. ‘Normally when I play outside of the UK, there’s bloody no one‘, liet ze zich al snel ontvallen met een zekere lacherige bitterheid in de stem. Die bijtende toon was de antithese van het grootse slotakkoord van haar show: ‘I Do This All The Time’, dat ons even (en ja, we schamen ons) licht melancholisch liet terugdenken aan de heerlijke common man speak van op ‘Original Pirate Material’.
Who’s singing here? Who’s the singer?
Kendrick Lamar. K-Dot. Savior. Duckworth. Kung Fu Kenny. Enfin, u weet over wie we het hebben. Samen met Depeche Mode in wezen de onbetwiste headliner van deze Primavera-editie en naar onze bescheiden mening toch stilaan larger than life ever was. Maar toch, als de drank in de Spanjaard is, is niet alles even duidelijk meer. Enerzijds viel ons tijdens Lamars show op dat minderjarigen met roosrode bandjes met ‘menors’ op gebrandmerkt over de woeste weide liepen. Anderzijds was er het olijke Catalaanse duo dat na driekwart van de show doodleuk aan ondergetekende vroeg wie nu eigenlijk die vreemde man met zijn twee brillen op de Estrella Dam(m)(n) was. Never change, Barcelona. En Lamar? Die maakte er ook voor minderjarigen en gedesinteresseerden een intense viering van zijn meesterschap van, hevig leunend op het briljante ‘Mr. Morale & The Big Steppers’.
Rosa, sin tarjeta
Rosalía heeft na de zegetocht doorheen de zalen met haar ‘MOTOMAMI’-show eigenlijk niets meer te bewijzen, en al zeker niet in haar thuisstad. In 2019 speelde ze nog een relatief eenvoudige headlinershow op de Mordor-vlakte, anno 2023 is Rosi dé multimediale ster van het moment. En daar hoort een extravaganza bij die je mag verwachten van de beste vriendin van Tokischa en de partner van Alejandro Rauw. In willekeurige volgorde volgden een oplichtende motorhelm, een cirkelend stepje dat voor een keer niet op straat lag, draagbare camera’s, het speels belachelijk maken van haar soundman Riqui (?) die de piano te zacht door de PA liet komen, een cover van de Spaanse versie van ‘Hero’ van Enrique Inglesias, uiteraard ‘Linda’ met diezelfde Tokischa, een ode aan haar favoriete Barcelonese festival en enkele songs uit ‘RR’, de EP met diezelfde Rauw. Enfin, we zeiden het al: een zegetocht. ‘Si pudiera ser tu heroe/Si pudiera ser tu dios/Que salvarte a ti mil veces/Puede ser mi salvación.‘ Geen probleem om even motopapi te spelen, wist (avde) daarop schalks te antwoorden.
Mannen die willen rocken (Gilla Band)
Tijdens Rosalía waren er ook nog sommige mannen. Mannen met baarden, mannen zonder baarden, ook hier was het niet anders. Mannen die niet moesten weten van ‘The New Normal’ of ‘Nobody is Normal’, maar gewoon lekker wilden rocken. Kan dat nu echt nergens meer? Oh jawel. Gilla Band to the rescue, op Dice dan nog. Ex-redacteur (th) was één van die mannen. Volgens de overlevering hangt het bezwete t-shirt van (th) nog steeds ergens tussen de spijlen van de Dice-torens, want gerockt werd er. Wie is er in hemelsnaam tegen een vreedzaam samenkomen op zoek naar een uitweg uit alle vuilspuiterij en nieuwlichterij?
Måneskin breekt Kelela
Ze was er al een half uur te laat aan begonnen. Had enkele nummers met half geluid moeten doorspartelen. Wilde godbetert één nummertje langer doorgaan. Kelela verscheen tijdens de smeekbede om méér prachtig op de schermen van zowel de Amazon Music Stage (lol) als de Ron Brugal, een podium dat trouwens de prijs voor het slechtste geluid mee naar huis mocht nemen. Ook tijdens het onverhoopte bisnummer haperde zowat alles. En toen besloot de viertand van Måneskin dat het genoeg was. Met een loeiharde gitaarintro maakten de Romeinen bruuskweg een einde aan de set van Kelela, die verbouwereerd toe moest kijken hoe niet Damiano David, maar zijzelf op de schermen naast Måneskin bleef prijken. Een staaltje surrealisme dat de Belgische variant van het genre overtrof. Drie nummers later, en met ‘Zitti e buoni’ achter de kiezen, was iedereen het voorval alweer vergeten. Ook dat is Primavera.
Kyary Pamyu Pamyu en Jockstrap met samsonseks(loosheid)
Dice. Altijd maar weer Dice. Als je niet op zoek was naar de K3-versie van K-pop (Red Velvet) of de absurde synchroniciteit van Perfume, was er voor all things Asia-liefhebbers nog altijd de Japanse Kyary Pamyu Pamyu, de ‘PONPONPON’-vrouw. Wie het bedacht heeft om deze act om 1u30 neer te poten, vlak na pakweg The Soft Pink Truth, Kendrick Lamar en Fred Again, verdient geen standbeeld, maar een hele standbeeldengalerij. Vreemd genoeg lipten veel mensen alle teksten van deze uit een Nickelodeon-serie weggelopen popster vlotjes mee, wat het geheel in een bijzonder vreemd licht liet baden. De Primavera-gangers die voor het FASHION MONSTER kozen, kregen dan ook wat terug. Een streepje Hyperpop, steriele vocals, honderden obscure dansroutines: het is niet eens heel anders dan wat Taylor Skye en Georgia Ellery – beter bekend als Jockstrap – ons voorschotelden op de laatste dag. Jockstrap is een mix van pure seks en louterende seksloosheid zoals je er zelden één vindt. Ellery kreeg het er schijnbaar zelf warm van, want vroeg met enige aandrang om een ventilator recht naar haar gezicht te richten. Al kan dat ook aan haat Bardotesque haardos gelegen hebben, die zo filmisch doorheen ‘Greatest Hits’, ‘The City’, ‘Concrete Over Water’ en de extatische afsluiter ’50/50′ kon wapperen.