Lucy Dacus wordt vaak in de slipstream genoemd van Phoebe Bridgers en Julien Baker, de twee supersterren waarmee ze samen als boygenius een ep uitbracht. Hoewel er zeker parallellen te trekken zijn tussen het solowerk van de drie dames, varen ze in hun eigen werk toch vooral een eigen koers. Met haar coming-of-age album ‘Home Video’ wordt het tijd dat Dacus nog enkele sporten hoger op de ladder wordt geplaatst.
Onder de waterlijn timmert de nog maar 26-jarige Dacus nochtans al een tijdje aan een solide discografie. Zowel haar debuut ‘No Burden’, dat ontstond als een eindejaarsproject van haar gitarist, als opvolger ‘Historian’ bevatten pareltjes, zoals het heerlijk uitgesponnen ‘Night Shift’ of het nogal zwartgallige ‘I don’t wanna be funny anymore’. Het ontbrak beide platen echter wel aan consistentie waardoor de grote doorbraak uitbleef. Al schopte ze het desondanks wel tot een lieveling binnen de sadcore-scene.
Voor dit album teert Dacus op notities van haar jeugdherinneringen, die ze al sinds haar zevende bijhoudt. Aan het begin van de lockdown vorig jaar begon ze namelijk met het maniakaal digitaliseren van al haar schrijfsels. De nummers fungeren als vertelsels van kleine en grote gebeurtenissen in haar bestaan. In interviews geeft ze dan ook aan dat het haar grote droom was om schrijfster te worden en niet muzikante. Die ambities komen scherper naar voren dan op haar voorgaande platen. De lyrics zijn gestileerder dan voorheen en ze weet nummers tot leven te laten komen als ware kortverhalen.
Het zijn niet enkel haar eigen schrijfsels die haar inspireerden voor deze plaat. Ze is een fervent lezer en sleurt overal verschillende boeken mee naartoe. Ze legt zichzelf dan ook nog eens de verplichting op om elke dag minstens één gedicht te lezen alvorens aan de dag te beginnen. Zo wist ze ook een interview met uitgever Penguin in de wacht te slepen om haar plaat te promoten. Ze geeft er een keurig lijstje op van haar favoriete boeken, waaronder werken van Baldwin en Tolstoj.
De titel van de plaat, ‘Home Video’, is dan ook een verwijzing naar opnames van bovenvermelde levensmomenten. En zo zijn er wel wat. Dacus groeide op tussen de maïs, geiten en koeien (wel vaker een context voor literaire hoogvliegers) in het rurale Richmond, Virginia als geadopteerde dochter in een diepkatholiek gezin. Dat bleek toch niet de ideale omgeving te zijn voor volledige zelfontplooiing. Ze verkaste een tijdje geleden dan ook naar Philadelphia nadat ze haar filmstudies in Virginia stopzette.
Het is niet enkel op tekstueel vlak dat er duidelijk progressie werd gemaakt. Het klankenpalet is rijker en gevarieerder dan ooit. Tot autotune toe, wat wonderwel werkt op ‘Partner in Crime’ (over een disfunctionele relatie tussen een jongere vrouw en een oudere man). Het valt daarbij op dat de nummers een stuk gepolijster klinken, daar waar de vorige platen vaak bleven steken bij goede ideeën. Niet dat het niet mag scheuren, op ‘VBS’ (dat zich afspeelt op de bijbelschool van haar jeugd) of op ‘Triple Dog Dare’ mogen de gitaren lekker uit de bocht gaan.
Op ‘Going going gone’ mogen de maatjes van boygenius opdraven samen met die andere heldin Mitski. In een nummer dat ontdaan is van alle franjes schetst ze het ultieme kampvuurmoment op een midzomeravond. Veruit het meest breekbaar is ze op het hartverscheurende ‘Please Stay’, een nummer over de onvoorwaardelijke steun die ze als vriendin aan dag legt voor vrienden die het moeilijk hebben. Of hoe haar grote idool Laura Stevenson het onlangs aangaf, Dacus is duidelijk zo iemand die iedereen als vriendin zou moeten hebben en de persoon waarbij iedereen te rade gaat.
De epische afsluiter ‘Triple Dog Dare’ beschrijft de moeilijkheden van het opgroeien als queer in conservatieve middens. Een prille liefde wordt onmogelijk gemaakt door het ingrijpen van een bemoeizuchtige moeder. Zo gaat het ‘Your mama read my palm/Shе wouldn’t tell me what it was she saw/But after that, you weren’t allowed to spend the night’. Waarop het escapistische scenario wordt geschetst dat ze samen het ruime sop kiezen door een boot te ontvreemden. Waar blijft dat boek met kortverhalen?
Lucy Dacus speelt op 29 maart 2022 in de Rotonde van de Botanique in Brussel.